Publicystyka

W dwa kolejne weekendy zorganizowałem groundhopperskie wypady na mecze naszej najwyższej ligi. Pierwszy z nich to były derby Górnego Śląska, a drugi to mecz Korony ze Śląskiem. Poniżej osobiste wrażenia z tych wypraw.[Publicystyka]»

Mój wypad na mecz Hertha – Augsburg trwał 20 godzin. Wyszedłem z domu przed 6.00 rano, a wróciłem przed 2.00 w nocy. Z tego 17 godzin spędziłem w autokarach (i na postojach), 2 godziny w samochodzie i 1 godzinę na … meczu, bo przez wypadek na autostradzie spóźniliśmy się. Mimo wszystko warto było, w co nawet na moment nie wątpiłem.[Publicystyka]»

Od początku rozgrywek piłkarskich w Hiszpanii oba zespoły postrzegane były jako reprezentanci swoich regionów – Katalonii i Kastylii. Rywalizacja obu zespołów miała podłoże polityczne i kulturowe.[Publicystyka]»

Rok 2014 już prawie za nami. Za nami 365 dni. Przyniosły one mnóstwo emocji, wzruszeń, pięknych chwil, ale także smutku, rozczarowań. Zawsze zastanawiamy się do kogo dany rok należał. Często mówimy, że był to rok polskiej literatury, polskiej sztuki czy polskiej muzyki. Jednak 2014 rok to przede wszystkim wielkie chwile polskiego filmu (czapki z głów przed Władysławem Pasikowskim, Łukaszem Palkowskim, Jerzym Stuhrem czy Patrykiem Vegą, którzy wyreżyserowali filmy, dzięki którym Polska wreszcie po wielu latach zasłynęła z dobrego, wartego uwagi kina) i polskiego...sportu! Tak, dokładnie polskiego sportu. Czy pamiętacie rok w XXI wieku, w którym Polska odniosłaby takie sukcesy zarówno w sportach zimowych, w lekkoatletyce, w siatkówce czy nawet w piłce nożnej?? Odpowiedź jest oczywiście prosta, oczywiście że nie. Kamil Stoch, Zbigniew Bródka, Mariusz Wlazły, Rafał Majka czy Anita Włodarczyk, to tylko niektórzy sportowcy, którzy spowodowali u Polaków masę emocji, ale także palpitacji serca. Oto co wydarzyło się w poszczególnych miesiącach dla polskiego sportu.[Publicystyka]»

Życzenia dla Naszych Czytelników, oby w przyszłym 2015 roku było Nas jeszcze więcej :)[Publicystyka]»

Odkąd wybudowano nowy stadion we Wrocławiu staram się być na wszystkich meczach kadry. Byłem na jej pojedynkach z Włochami, Mołdawią i Słowacją. Nie odpuściłem też meczu ze Szwajcarią. Choć było to tylko spotkanie towarzyskie to obejrzało je ponad 40 tysięcy widzów. Poniżej kilka moich refleksji dotyczących tego meczu, postawy piłkarzy i trenera, atmosfery na boisku i trybunach.[Publicystyka]»

Historia, która mogła by zostać hitem na ekranach kin. Głównym bohaterem zostałby człowiek, w życiu którego wszystko w przeciągu paru lat odwróciło się o 180 stopni. Mowa o Charliem Austinie i jego drodze „od murarza do piłkarza”.[Publicystyka]»

Mecz Hajduka z Dundalk był tym, który najbardziej zapamiętam ze wszystkim spotkań piłkarskich jakie widziałem w Splicie. To było to na co czekałem. Od przypłynięcia do Splitu do powrotu promem działo się tak wiele, że trudno o wszystkim opowiedzieć, a przerwa w czasie tego spotkania to najlepsza jaką przeżyłem w swojej groundhopperskiej karierze.[Publicystyka]»

3 dni po meczu RNK Split – Hapoel Beer Sheva udaliśmy się na ligowy pojedynek Hajduka Split z zespołem Istra 1961 Pula. W drodze na stadion mijamy mnóstwo graffiti poświęconych Hajdukowi. Pod stadionem jesteśmy 2,5 godziny przed meczem. Jest już sporo osób. Część z nich stoi za biletami. Pozostali raczą się piwkiem. Piją go wszędzie. W miarę zbliżania się meczu ludzi przybywa. Nie ma pod stadionem żadnych okrzyków. Nikt nic nie śpiewa. Ludzie są bardzo spokojni. Można by pomyśleć, że znowu trafimy na piknikową atmosferę.[Publicystyka]»

Mecz Ligi Europy RNK Split – Hapoel Beer Sheva rozpoczynał się w czwartek 17 lipca o godzinie 20.30. Ruszając dzień wcześniej z Nysy o godzinie 16.00 nie spodziewałem się, że możemy mieć problem, żeby na niego zdążyć. Wykupiliśmy wczasy w miejscowości Supetar na wyspie Brać. Cała jazda autokarem odbywała się bez najmniejszych przeszkód, aż do momentu, gdy spóźniliśmy się chwilkę na prom ze Splitu do Supetaru.[Publicystyka]»

W każdym kraju w grach zespołowych największy prestiż przynosi wygranie ligi, co jest równoznaczne ze zdobyciem tytułu mistrza. Tak też jest w polskiej siatkówce, gdzie najlepsze (i najbogatsze) zespoły grają w PlusLidze, do której awans uzyskuje się nie tylko na parkietach. W tym sezonie np. awansowały zespoły, które w I lidze zajęły III i IV miejsce, a nie te z dwóch pierwszych. Żeby było jasne te wyżej sklasyfikowane o ten awans się nie starały. Można dyskutować, czy to jest dobre, czy nie. Mnie jednak martwi formuła siatkarskiego Pucharu Polski.[Publicystyka]»

Naszym trenerom piłkarskim nikt nie oferuje pracy w czołowych ligach europejskich. Mało tego, nie chcą ich nawet w przeciętnych ligach. Niezwykle rzadko się zdarza, że któryś z nich znajdzie zatrudnienie w klubie grającym w lidze niżej notowanej od naszej. Dzięki temu polskie kluby mogą korzystać z usług wszystkich najlepszych rodzimych trenerów. Niekiedy jednak decydują się na zatrudnienie trenerów zagranicznych.[Publicystyka]»